Ik begin een beetje verliefd te worden

Ellora was inderdaad mooi. 's Ochtends vroeg (8 uur) kwam ik aan in Ellora. Of naja, een dorpje verder want ik zat achterin de local bus en was niet optijd om uit te stappen en zat nog half verwikkeld in dromenland. Een boedhistische jongen kwam naar me toe om uit te leggen dat ik het beste bij de Jain caves kon beginnen en dan langzaam richting het zuiden te lopen. Op deze manier zie je elke grot op het moment dat de zon er het mooiste op valt. Dit was ook zo. Na drie uur te hebben rondgelopen kon ik alleen geen grot meer zien. Het waren er meer dan dertig en stuk voor stuk beeldschoon. Ook omdat ik zo vroeg was, was het nog erg rustig en was ik in de meeste grotten helemaal alleen. Een man die al meer dan twintig jaar in de grotten werkt begint te zingen om me de verschillende eggo's te laten horen. Het klinkt prachtig en rustigevend. Ik blijf niet lang alleen. Verschillende malen wordt er gevraagd of ik met mensen op de foto ga en ik ben een soort trekpleister voor jonge jongens die nog nooit alcohol hebben gedronken, laat staan hun stad ooit te hebben verlaten. Ik merk alleen wel dat hoe langer ze blijven plakken, hoe moeilijker het is om ze af te wimpelen. Rond een uur of 1 besluit ik terug te gaan omdat de hitte zijn hoogtepunt weer heeft bereikt.
De volgende avond ga ik met de bus naar Ahmedabad. Hiermee maak ik mijn langste busreis (16 uur) tot nu toe. Dit puur om de reden omdat er niet veel boeiende steden in het tussenliggende gebied zijn. Ahmedabad is fijn. Mensen geven me veel sneller een goede prijs en blijven vriendelijk lachen. Af en toe struikel ik over een kameel of een olifant of een koe of een hond. Ondanks de grote hoeveelheid smog is deze stad enorm relaxed. De mensen zijn bijna allemaal erg vriendelijk en niet zo opdringerig zoals in Pune. Ik besluit alles rustig aan te doen. Ik lig een beetje in het park te lezen, eet was ijsjes en ga naar de markt. Mijn middagen vul ik met siesta's en 's avonds zoek ik een restaurantje om steeds weer iets nieuws en ongelovelijk heets te eten. Een andere middag ben ik naar de bioscoop gegaan. Dit was heerlijk ontspannend vanwege de AC. Ik was voor de zoveelste keer een van de weinige vrouwen en zeker de enige blanke persoon. De hele film (op sommige schreeuwerige kreten na) was in het Hindi. Toch kon ik het perfect volgen. Elke denkbare cliche-scene zat erin. De uitdrukkingen op de gezichten waren zo overdreven, dat ik constant op de verkeerde momenten moest lachen. Het voelde als de perfecte mix tussen een superschoon India en Julie Andrews. Dit is de link van de film: http://www.youtube.com/watch?v=LEBoHPRIG-U

India wordt een steeds fijner land. Ik maak me geen zorgen meer om mijn dagelijkse dingen in Nederland. Ik douche 1 keer in de twee/drie dagen. Als ik op bed lig en er loopt een kakkerlak, draai ik me nog een keer om. Ik kan er wel weer een probleem van maken, maar de mensen hier zullen het niet begrijpen. En ik geef ze groot gelijk. Dit is hun land met hun normen en waarden; ik moet me aanpassen, niet zij. Mijn dagelijkse bezigheden kunnen me ook niet zo veel meer schelen. Als ik honger heb eet ik. Ik maak geen planning en slenter maar wat rond. Overal lachen mensen toch naar me, dus waarom zou ik niet blij zijn? Langzaam begint alle narigheid te vervagen en begin ik de mooie dingen van deze cultuur beter te zien. Als ik een zwerfer zie, zie ik alleen de blije glimlach als ik haar een stukje banaan geef. Zo wordt het voor mezelf alleen maar fijner en makkelijker. De taal gaat alleen niet zo snel. Ik kan een krampachtige 1t/m10 zeggen en weet nu ook die cijfers in het Sanskriet te lezen. Daarnaast blijft het vooral bij ja, nee, dankjewel en een aantal gerechten. Vooral lassi en idli vind ik erg lekker.
Vanavond vertrek ik met de bus naar Diu. Dat is de enige plek in Gujarat waar je King Fischer's kunt kopen. Het schijnt een soort Goa te zijn alleen dan rustiger. De gedachte om nog een keer de zee te zien, lijkt me vooral heel fijn. Ik blijf daar zolang het fijn is. Ook schijnt het dat de wegen in Diu heel goed zijn met nog geen kip (of koe) op de weg. Misschien de perfecte kans om een scootertje te huren voor slechts Rs.150 per dag en dit kleine eilandje te ontdekken. Na mijn verblijf op Diu ga ik weer richting het noorden naar Sasan Gir. Daar is een natuurpark waar als enige plek op de wereld nog Aziatische leeuwen zijn. Dat moet vast een interessante ervaring worden.
In ieder geval ben ik geen verwarde Alice meer in dit prachtige wonderland. Ik begin me thuis te voelen tussen de smerigheid en schoonheid van dit land. Het irritante konijn is veranderd in een sympathieke hoteleigenaar, de vage kat is een hulpzame rickshawchauffeur geworden en de boze koningin is een lief oud vrouwtje op straat geworden die bedelt om een aalmoes. Kan haar het wat schelen of alle rozen rood zijn.