Zoeken in deze blog

31-03-2010

Ik was even de chaos vergeten, maar daar is die weer.

Pune is stom. Vanochtend kwam ik met de bus aan vanuit Goa. Het oh zo rustige, makkelijke, ontspannen Goa. Ik was met de bus eerst naar Mapusa gegaan waar ik 2,5 uur op mijn bus moest wachten. Om mijn honger te stillen kocht ik een lichte snack met als gevolg een heel harem van halfnaakte zwerfkinderen achter me aan te hebben. Ik stond nogal verbaasd van mezelf hoe hard je kunt schreeuwen naar kinderen van 5 met een baby op hun arm, maar toch deed ik het. De bus was perfect. Dit keer was het geen plastic bed, maar was hij van echt stof en ook een stuk goedkoper. Rond middernacht stopt dus bus opeens en word ik wakker door het geschreeuw van de buschauffeur. We hebben plaspauze. Met mijn slaperige kop loop ik door het vervallen restaurantje naar de dameswc. Het oorverdovende geluid van de krekels blijft in mijn hoofd weergalmen als ik de met mieren en andere rare organismen-bedekte wc in stap. Na te hebben gedaan wat ik moest doen loop ik duf naar de wasbak en begin mijn handen te wassen. Ik kijk omhoog en zie in de spiegel niet een enorme slaapkop. Ik sta oog in oog met mijn grootstse vijand. Dit achtbenige monster, nog groter dan mijn handpalm, laat me naar achter deinsen. Ik snak naar adem en loop gehaast terug naar het restaurant waar ik lichtelijk zit te hyperventileren. Het komende uur is het enige waar ik aan kan denken dat grote harige gedrocht dat me aankeek mijn zijn zwarte ogen en die vieze slagtanden. Alleen mensen met arachnofobie zullen dit begrijpen.
Na een uur ben ik gekalmeerd en sluit ik mijn ogen. Op het moment dat de zon net op komt, arriveert mijn bus in Pune. Ik word overladen met een groep mannen die me voor veel te veel geld in hun rickshaw ergens heen willen brengen. Na weer te hebben geschreeuwd, ga ik eerst rustig zitten om een hotel op te zoeken. Het enige budgethotel in Pune is mijn keuze en een rickshaw (die steeds per ongeluk aan mijn borsten zit) brengt me ernaartoe. Bij aankomst en Rs.180 later vertelt hij me doodleuk dat het pas 3,5 uur later open gaat. Vervolgens zit hij weer aan me en verkoop ik hem een klap. Nu nog snapt hij niet dat ik niet even nog een rondje met hem wil rijden. Ik probeer het hotel binnen te komen en trotseer me langs de waakhonden. Na tien keer op de bel te hebben gedrukt (het is 7 uur 's ochtends) is het personeel wakker en zeggen ze doodleuk dat er geen kamers meer zijn. Ik begin rond te struinen. Elk hotel dat ik kom zit vol of schreeuw NO FORREIGNERS! Uiteindelijk is er 1 persoon die de moeite neemt om mij te vertellen dat een of andere zoon van een president gaat trouwen en daarom alles vol zit en ze alleen Indiers aannemen. Met de hulp van een taxichauffeur vind ik na 4 uur eindelijk een hotel dat me wilt hebben. Ver boven mijn budget betaal ik het toch maar. Ik moet namelijk ook heel nodig naar de wc. Bij binnekomst stort ik me op het urinoir en tref ik naar me mijn eerste kakkerlak aan. 'Het hulpje' haalt hem weg en verwacht een fooi. Ik geef hem Rs. 5 waar hij niet eens tevreden mee is! HALLOOO ik betaal godverdomme Rs.1000 en dan zit er een kakkerlak waar ik ook nog eens extra voor moet betalen! Ik probeer kalm te blijven en loop weer de badkamer in. Nu zijn het twee kakkerlakken! Ik eis een andere kamer zonder fooi te geven. Tot nu toe heb ik daar geen levend iets gezien naast mijzelf.
Na rustig op bed een film te hebben gekeken, duw ik mezelf de deur uit. Ik ga opzoek naar een trein/buskaartje. Dit heeft me weer eens anderhalf uur gekost, maar dan heb ik ook weer wat te doen. Ik vertrek morgen al naar Aurangabad en hopelijk zijn daar wel meer dan twee mensen in de hele stad die Engels spreken. Ik moet nu toch echt snel Hindi leren of in ieder geval de standaard Sanskriettekens kunnen lezen, want ik snap helemaal niets meer overal. Vanuit daar ben ik van plan naar de Ajanta en Ellora Caves te gaan.

29-03-2010

Foto's deel 8






Het idyllische Goa is best wel idyllisch. Ik doe hier eigenlijk de hele dag helemaal niets en ben nog luier dan ooit tevoren. Daarom ga ik morgen ook naar Pune, anders word ik echt een zoutzak!

Foto's deel 7






Een aantal ruines in Old Goa waar immigranten uit Portugal als eerste heen gingen. Daardoor stikt het hier van de Katholieke kerken. Oh en twee parende kevers.

Foto's deel 6






Deze foto's heb ik genomen vanuit de bus van Mumbai naar Panjim, Goa. Ook zie je wat schoolmeisjes in Panjim en het uitzicht vanaf de kerk op het pleintje.

Foto's deel 5






Dit zijn foto's van Elephanta Island. Een klein eilandje een uur van de kust van Mumbai. Daar stikt het van de aapjes en zijn er overal prachtige grotten. Daarin hebben ze Hindoestaanse tempels gebouwd.

Foto's deel 4






Dit zijn wat mensen rondom the Gateway of India. Daarnaast zie je een koe en de boot die ik genomen heb naar Elephanta Island.

Uitleg foto's deel 3

Van boven naar beneden:
- Ik werd gezegend door een heilige man en had daarom lippenstift op mijn voorhoofd
- Ook gaf hij me een snoepje en een armbandje
- Taj Mahal Hotel (zonder bom)
- Prince of Wales Museum

Foto's deel 3




Eindelijk heb ik een redelijk normale computer gevonden waar ik foto's op mijn blog kan zetten. Het duurt alleen wel uren dus dit is slechts een kleine selectie.
Van onder naar boven is:
- uitzicht vliegtuig met zonsondergang
- mijn eerste indruk van mumbai, over de snelweg
- het uitzicht vanaf het hotel
- '' ''
- toren bij de Universiteit van Mumbai
- balkon van Universiteit van Mumbai
- park met veel cricketspelers
- boom in mumbai met zwerfers
- tuintje voor duiven naast CST station
- kletsende mannen op straat




Ik ben niet blind in India, dus hier is mijn zicht.





28-03-2010

Gister zat ik de hele dag op het strand. Na uren lang in de schaduw niets te hebben gedaan ben ik een stukje gaan lopen. Ik wilde het strand aflopen richting de rotsen. In de verte zag ik de paragliders langs de heuvels naar beneden gaan. Ze zakte langzaam langs de ondergaande zon en de hoogreikende palmbomen. Halverwege mijn wandeling werd ik tegengehouden door een groep monsters. Tien enorme vogelachtige wezens cirkelde rond boven een hond met een vis in zijn bek. Het waren adelaars. Om de beurt doken ze naar beneden om een poging te wagen om de vis te pakken. Ik voelde me net een heel klein muisje die aan het wachten was tot ze gegrepen zou worden en mee naar boven zou worden gesleurd. Vervolgens zou ik in een groot nest belanden ergens bovenop de heuvel en daar in stukken worden verscheurd en verslind. Als ik nou een Parsi was zou ik het niet zo erg hebben gevonden. Dit is een geloof waarbij mensen zich als ze dood zijn, laten voeren aan de gieren (komt in de buurt van een adelaar). Zij geloven dat de gieren hun lichaam meenemen naar de hemel en houden zo de natuur in stand. Helaas zijn de gieren door uitsterven bedreigd en daarmee het Parsi geloof dus ook.
Op mijn weg terug naar de strandtent ontmoet ik een Indiase vrouw als Delhi. Ze heeft al 3 jaar een 'boy' maar geen man. Ze is niet zoals alle andere Indiers. Een stuk minder conservatief en lacht om alles. Su neemt me mee naar de rest van haar collega's. Ze zijn allemaal grafische designers voor een bureau in Delhi. Gezellig zit ik met mijn nieuwe Indiase vrienden te kijken hoe de zon onder gaat als ze besluiten dat ze nog even naar een ander strand willen. We gaan met z'n elven in een kleine jeep. Aangekomen op het strand is het heel rustig en zijn er nergens toeristen te bekennen. We blijven daar rustig zitten en voeren discussies over Indiase gewoontes en dingen als het gearrangeerde huwelijk. Rond 7 uur wagen we een poging om terug te gaan naar Anjuna. De autosleutels zijn kwijt. Vier uur lang hebben we op een stoepje gezeten in een dorpje met 1 klein winkeltje, geen taxi's en dus geen weg naar huis. Als eindelijk de man komt met een extra sleutel zijn ze nog een uur in overleg over de prijs die betaald moet worden. Uiteindedelijk ben ik terug gekomen in Anjuna om elf uur 's avonds. Uitgeput had ik geen zin meer om naar de plaatselijke markt te gaan die tot drie uur 's nachts zou duren. Bij mijn poging om een taxi te nemen, zei de taxichauffeur dat ik niet hoefte te betalen. Ik mocht wel iets 'anders' doen. Dus daar stond ik aan de andere kant van Anjuna, 's nachts. En de enige taxi is net aan mij voorbij gegaan. Gelukkig waren er twee jongens uit Parijs. Zei hadden net een scooter gehuurd en boden me een lift aan. Met z'n drieen op de scooter is eigenlijk best gezellig. Je zit zo vast geklemd, dat je niet meer kunt vallen. Bij het hotel aangekomen ben ik lekker gaan slapen en vanochtend kon ik een heerlijke duik nemen in een lege oceaan.
Nu blijf ik hier nog twee dagen en daarna ga ik naar Pune.

27-03-2010

Milkwoman and chicken

's Ochtends vroeg vertrek ik uit het pittoreske Portugese Park Lane Lodge. Ik pak de local bus naar Anjuna. Aangezien ik moet overstappen duurt dit nog best een tijdje. In de bussen heb ik helaas nog geen geitenkoppen gezien, alleen rare soorten groente in hele grote zakken. Door de drukte moet ik mijn rugzak naast de buschauffeur leggen. Ik blijf er stijf naast staan en zelfs op de momenten het wat rustiger is in de bus, weiger ik stoelen vanwege de angst voor een verdwenen rugzak. Bij de volgende bus is het nog drukker en staat er een kleine Indiase vrouw naast me die tot mijn navel komt. Ze is driftig om zich heen aan het kijken, opzoek naar een plek waar ze zich kan vasthouden, als mij vervolgens bij mijn middel grijpt. Mij strak omarmend om mijn middel kijkt ze omhoog en lacht. Aan de ene kant vind ik het heel lief, maar nu moet ik nog meer opletten of niet mijn portemonnee wordt gejat. Een paar haltes voor mijn halte stopt dus bus uit het niets en is het stil. De buschauffeur begint te schreeuwen en samen met de conducteur begint hij alle traanplaten los te trekken. 'Anjuna only 5 min walk!' Dus naja dan ga ik maar lopen. Nu al met de gedachte in mijn hoofd dat 5 minuten hier een half uur is. Wat ook zo was. Uitgeput loop ik bij het eerste de beste hotel naar binnen en ga gelijk akkoord. Iets wat je dus nooit moet doen! Ik had de kamer wel gezien, maar vluchtig. Als ik naar boven loop langs de trap vol spinnenrag, spinnenlijken en spinnen, voel ik me toch niet helemaal op m'n gemak. Ik mag een kamer kiezen en neem die met het schoonst uitziende bed. Wat dus wel betekent dat de kamer heel smerig was. Binnen dertig seconde nadat ik mijn rugzak op de grond heb gezet, wordt deze aangevallen door een groep mieren. Dus ik naar de andere kamer, want daar zag ik in eerste instantie niet zo veel levende spinnen. Nu weet ik wat je voor Rs.200 krijgt. Ik hang snel mijn klamboe op en leg daar al mijn spullen onder zodat NIETS in aanraking komt met een ander levende organisme naast mijzelf. Aangezien ik wil ontvluchtig aan de gedachte dat ik hier mijn nacht moet spenderen, haast ik me snel naar buiten richting het strand. Dit is ook niet 5 minuten lopen, maar een half uur! Onderweg loop ik langs tientallen kraampjes. Bij elke kraam komt een vrouw naar me toe vragend wat mijn naam is, waar ik vandaan kom, of ik broers of zussen heb, of ik getrouwd ben, of ik naar hun doosje sieraden wil kijken en of ik in hun winkel kom kijken. De eerste keer is het leuk, maar dit is de hele middag door gegaan en zelfs op de momenten dat ik op het strand lag. Na een paar uur schreeuwden de vrouwen naar elkaar dat ze niet naar mij toe moesten gaan. 'She bad customerrr!' Naja ok, dan ben ik maar een bad customerrrrr. Er is 1 Indiaas meisje dat wel aardig is. Ze komt naast me zitten en heet Tina. Ze blijft gezellig een uur met me kletsen en verteld met dat ik niet moet luisteren naar de andere vrouwen. 'I don't like pushing people,' zegt ze vrolijk. Wat mij eigenlijk als iets hemels in de oren klinkt. Tina vertelt me dat ze 15 is en zal worden uitgehuwelijkt. Ze heeft drie broers die allemaal studeren en zij heeft nooit een voet binnen gezet in een school.
Op het heetste punt van de dag waag ik me toch een duik in het verkoelende water. Maar verkoelend is het niet. Het half lauwe water stort zich als een lawine op het korrelige zand. Vermaak zijn de hoge golven zeker, maar rode vlag zal er vast niet voor niets hangen. Ik loop rustig naar mijn bedje terug, waar ik niet kan gaan liggen omdat er koeien voor staan. De achtelijke Engelse meisjes naast mij zijn ze constant watermeloen aan het geven. Dit met als gevolg dat alle koeien van heel Goa nu naar ze toe zijn gekomen en om ons heen poepen en de weg naar mijn rust versperren.
Na een hele middag in de schaduw liggen van mijn parasol en me te hebben ingesmeerd met factor 50, ben ik verbrand als een kreeft. Nu zullen de vrouwen me in ieder geval geen milkwoman of chicken meer noemen. Ik kom erachter dat de relaxte hippiestrandtenten ook kamers verhuren. Na rond te vragen boek ik voor de volgende avond een klein bamboehutje voor Rs.500. Voor het eerst heb ik zelfs mijn eigen douche en ik zit 10 meter verwijdert van het strand. Wel een beetje jammer dat je al het dubbele betaald voor een fles water. Teruglopend naar het strand zie ik sinds een week voor het eerst een Nederlander. Een jongen die uit Groningen komt en samen reist met een Duitser. Ik schuif aan en heb de rest van de avond met hun bij de strandtent gezeten. Later op de avond was er lifemuziek wat bestond uit twee hippies die stoned op een bedje zaten met twee gitaren en covers speelden van The Beatles. Overal hingen grote doeken, bloemetjes, 'mooie' schilderijen en het stikte van de gezonde honden en een paar babypoesjes. Ik denk dat ze deze twee kleine katjes van zes weken oud maar Sara en Julia moeten noemen.
Rond elf uur is het voor hier toch best laat en moet ik een weg terug zien te vinden door het onverlichte, zanderige Anjuna. De twee jongens zijn zo gastvrij om met me mee te lopen, alleen struikelen we constant over de koeienstront. Bij aankomst bij het hotel plof ik op het vieze, harde, bobbelige bed neer. Ik ben blij dat ik precies de goede hoeveelheid Indiase wijn en King Fisher op heb om gelijk in slaap te vallen, maar nog niet zoveel om er een kater van te hebben.
Vanochtend werd ik wakker met slechts een stuk of vijf reuzenmieren over mijn muur, dus dat viel alles mee. Ik ben heel snel weg gegaan en de eigenaren keken me raar aan. Ik probeerde met mijn grote hoeveelheid spullen een taxi te zoeken, om te voorkomen dat ik 2 KM in de hitte zou moeten lopen. Aangezien hier alleen maar motortaxi's zijn, ga ik achterop bij een man. De motor moet dus hem, mij, een grote tas en mijn kleine tas dragen. Dit alles verbaast de man niets. Ik was erg blij met de grote hoeveelheid bochten, omdat je hier waarschijnlijk geen maximum snelheid hebt. Bij aankomst heb ik me ingecheckt in mijn nieuwe paradijsje, wat toch ook weer vol zit met spinnen. Tot nu toe zijn ze niet groter dan mijn wijsvinger, middelvinger en ringvinger bij elkaar en daar ben ik heel blij om. Volgens mij kan het namelijk nog veel erger.
Vandaag ga ik ECHT alleen in de schaduw liggen of onder een UV-dichte deken (als dat bestaat). Verder verbranden is hier gewoon echt geen optie.

25-03-2010

Oude kerken en parende kevers.

Eigenlijk heb ik niet zo veel gedaan. Gister heb ik de hele dag op bed gelegen en op het terras naast het hotel gezeten. Om het uur hoorde ik een hoog kinderlijk muziekje dat klinkt als een ijsman uit de buurt met heel veel lekkers. Toch waag ik me nog niet aan zo'n lekkere koele versnapering, aangezien mijn buik nog aan het afkicken is van de norit. 's Middags slaap ik wat en spendeer ik mijn tijd met het lezen van het boek Holy Cow. Het verblijd me enorm om te merken dat ik toch niet de enige ben die problemen heeft met deze cultuur. De 1.80 lange zoon van de eigenaar komt naast me zitten samen met zijn zoon. De hele tijd zegt hij hoe aardig hij de mensen uit Nederland altijd vindt en ach, zo'n complimentje kan nooit kwaad. 's Avonds heb ik afgesproken met een Duits meisje die in de kamer naast mij verblijft. Ze heeft 5 maanden in een opvanghuis bij een kerk gewerkt en reist nu rond om wat van haar familie op te zoeken. Zij vertelt al haar ervaringen, handige tips en legt uit wat het eten is. Voor mij is dit erg fijn aangezien ik een soort groupie ben die niets weet en zij vindt het fijn om India vanuit een westers perspectief met iemand te kunnen bekijken. De volgende dag hebben we afgesproken om samen naar Old Goa te gaan. Heel slim gaan we vroeg op als het nog dragelijk is. Met de local bus is het slechts 15 minuten naar het kleine verlaten stadje. We slenteren van kerk naar kerk en struikelen dit keer over parende kevers. Deze rood/zwarte insecten met het formaat van een stopcontact bewegen extreem onhandig langs elkaar. Gelukkig wel heel langzaam, want dan is er gemakkelijker een foto van de maken dan van de onrustige vlinders. In de Bomb Jezus kerk doe ik strategisch mijn sjaal af (gister werd ik een kerk uit gestuurd aangezien er het Hindoestaanse 'Om-teken' op mijn sjaal stond). Deze kerk is speciaal omdat er een overleden priester ligt waarvan het lichaam niet geheel wegrot. Wat dus betekent dat er een lijk van een paar honderd jaar oud in de kerk ligt, die waarschijnlijk nog meer stinkt dan de ontbindende ratten op straat. We lopen verder door de perfect verzorgde tuinen rondom de Se Cathedral. Overal liggen kleine puppies tegen elkaar aan te rollen en te spelen met het stof. Als ik ook maar een koekje uit mijn tas pak, komen ze op me afgerend alsof het vrienden zijn die ik 10 jaar niet heb gezien. Zelfs het kleine beetje schurft maakt ze nog aandoenlijker. Ik houd me in en raak ze toch maar niet aan. Inmiddels is het 1 uur en al veel te warm om iets nuttigs te doen. We pakken de bus terug naar Panji en ik plof voor de zoveelste keer op mijn bed neer. Na een klein dutje en me te hebben uitgeleefd met een pak spelkaarten, ben ik naar dit internetcafe geslenterd. Het is het grappigste internetcafe dat ik ooit heb gezien. Er komt hier eigenlijk nooit iemand op de vijf vaste gasten na. Vijf mannen van in de twintig die de hele dag met elkaar World of Warcraft spelen. Ze schreeuwen constant dat iemand iets fout doet en af en toe hoor je een 'fuuuurccckkkk' vallen. Daarnaast hangen er overal draden aan het plafond, zijn de computers uit 1995, maar is de jonge vrouw achter de balie heel lief. Bij mijn tweede binnenkomst herkende ze me al en werd ik begroet met een vrolijke 'Aaaaahhrr shreee's baaack!'
Voor nu wacht ik rustig tot de zon onder gaat en ik wat boodschappen kan doen in de koelte. Daarna ga ik mijn spullen inpakken. Morgen ga ik met de bus naar Anjuna; hopelijk een echt Goa-strand om NOG meer uit te rusten.

23-03-2010

40 Graden, dode ratten en immodium

Ok ik ben dus niet meer naar Chowpatty gegaan. Mijn laatste volle dag in Mumbai ging ik me toch afvragen waar alle koeien, apen, kamelen, olifanten en andere tropische dieren zijn die je niet op het platteland vindt. Dus bij de zoveelste man die vraagt waar ik vandaan kom, hoe ik heet, of ik met hem wil eten en of hij kleren voor me zal kopen, vraag ik hem waar er olifanten zijn. 'Ma'am you crazy, on Elephanta Island of courrrrsseee'. Ik had vluchtig wel iets gelezen over een klein eilandje vlak bij Mumbai, dus dacht laat ik daar maar heen gaan. Na voor de zoveelste keer 15 uur per nacht te hebben geslapen, kom ik om 12 uur pas aan bij the Gateway of India, waar de boot vertrekt. Op de boot word ik omringd door studenten van the University of India die doen alsof ze mijn nieuwe BFF's zijn. Toch zijn dit de eerste Indiase mensen waarbij ik een beetje het gevoel krijg dat ik ze kan vertrouwen. Voor het eerst lijkt het alsof ze mijn geld niet hoefen en het gewoon gezellig vinden. Bij aankomst is het inmiddels 36 graden en kom ik erachter dat ik helemaal naar het puntje van de berg moet lopen. Dit wordt wel beloond met het zien van de eerste apen en kamelen. maar ondertussen nog steeds geen olifanten. Eenmaal boven aangekomen koop ik mijn kaartje voor de 'Elephanta Caves'. Ok, dus de olifanten zullen we in een soort grotten zitten. Ik loop over de top van de heuvel, waar overal mensen op de grond zitten te eten en slapen. Verderop zit een groepje jongens wat apen te pesten door ze te duwen en chips naar ze te gooien. Deze rust van de aapjes wordt echter verstoord als de honden aankomen; het is wel duidelijk wie er de baas is. Bij de grotten aangekomen zie ik grote in de muur gehakte beelden van Shiva en andere goden. Er zijn kleine tempeltjes waar bloemetjes worden neergelegd voor de goden en mensen zitten te bidden. Ik, toch wel nieuwsgierig naar de olifanten, ga eens rondvragen. De eerste de beste man die er een beetje 'Engelssprekend' uit ziet, vraag ik waar de olifanten zijn. Vervolgens begint hij heel hard te lachen, haalt hij al zijn vrienden erbij om deze lol te delen en lachen ze nog meer. Ik krijg verder geen reactie en maak hieruit op dat er dus geen olifanten zijn.
De volgende ochtend word ik wakker met stekende buikpijn. Ik ren naar de wc. Het enige waar ik op dit moment aan kan denken is het feit dat ik een uur later mijn hotelkamer uit moet en 5 uur later in een bus moet zitten die 15 uur duurt. Hoppa, de eerste immodium erin. bij het afrekenen zie ik dat ik Rs.900 meer moet betalen dan afgesproken. Kalm probeer ik de man erop te attenderen dat ik hem drie keer heb gevraagd of het Rs.200 per avond was. Elke keer heeft hij ja gezegd. Hij begint te schreeuwen, waarschijnlijk in paniek dat hij zijn geld niet krijgt. 'You heard wrong, this is your falt!' En daar moet ik het dan maar mee doen. Voor 5 minuten probeer ik er nog tegen in te gaan, maar veel zin heeft het niet. Het enige wat ik daarvoor terug krijg is een klein, oud, Indiaas mannetje met rottende tanden die spugend en schreeuwend in mijn gezicht staat te brullen. Na deze fout ben ik er wel achter gekomen dat ze altijd ja zeggen. Is de kamer Rs.200? Ja, en dan is dat niet zo. Verkoopt u water? Ja, dan zijn ze plotseling verdwenen. En ga zo maar door. Ik denk dan, zeg gewoon nee. Maar nu heb ik wel geleerd dat ik open vragen moet stellen.
Half misselijk moet ik nu nog 4 uur wachten tot ik naar de bus kan gaan. Ik ontmoet een Franse jongen en ga daar even wat mee eten. Maar dankzij de fijne buikpijn, krijg ik bijna geen hap door me keel.
Om half 5 kom ik aan bij mijn bus en begeleid een klein mannetje. Ik zit vast. Het gangpad tussen de kleine bedjes in de bus is zo smal dat iedereen boven de 80 kilo of met een immense rugzak (ik dus) er niet tussen past. Heel fijn attendeert de man mij erop dat ik in de achterste sleeper moet zijn. Hij helpt me met mijn tas, maar wilt daar natuurlijk meer geld voor. In de bus val ik vrijwel gelijk in slaap. Bij de laatste blik die ik om Mumbai werp zie ik 3 jongetjes staan in een sloppenwijk die gebaren dat ik mijn t-shirt omhoog moet doen. Ik ga maar slapen, dat is echt het beste wat ik nu kan doen. Een paar uur later word ik wakker met het geschreeuw van 'toilet toilet' en veeg ik de zwarte smog van mijn gezicht. Na snel naar een met ontlasting besmeerde wc te zijn geweest, duik ik snel weer mijn bed in. Gelukkig heb ik de hele reis kunnen slapen, wat betekent dat ik om half 7 met een redelijk humeur wakker word. Ik kijk vanuit mijn sleeper omhoog door het raampje en zie de palmbomen over de bus heen reiken. Ik voel een zacht briesje langs mijn gezicht gaan en voor het eerst heb ik het een beetje koud. Dat gevoel van kippenvel is fantastisch en lijkt jaren geleden.
Aangekomen in Panjim kom ik erachter dat de scooters hier als taxi fungeren. Nou mooi niet voor mij! Een rickshaw is nog comfortabel hiermee vergeleken. Een korte rit naar wat op het eerste gezicht een idyllisch oud Portugees hotel lijkt. Ik word ontvangen door zwaar Christelijke mensen met over kruisen op de muur. Ook is er een niet-schruft hond. Ze laten me de badkamer zien (buiten) aan een klein paadje vol met tropische planten. De trap naar mijn kamer is door hun woonkamer heen. Boven aangekomen ziet het er goed uit en ga ik akkoord. De vrouw draagt met op eerst te gaan douchen en daarna te ontbijten in het dorp. Stink ik nu al zo erg? In mijn kamer plof ik op bed neer en zie ik een salamander weg schieten bij mijn raam. Groten mieren komen door een klein kiertje mijn kamer binnen, maar zijn te snel om ze dood te slaan. Voor de ramen zitten gelukkig tralies want plotseling loopt er een aapje langs. Nu maar hopen dat hij niet een trucje heeft om binnen te komen. Ik ga nog even rondlopen in het dorpje en struikel bijna over een ontbindende rat en een vrouw die in de goot borstvoeding aan het geven is. Gelukkig zijn de mensen hier niet zo opdringerig als in Mumbai, maar alsnog snap ik ze niet. En zij mij al helemaal niet! Ze denken Engels te kunnen spreken, wat klinkt als Hindi en vervolgens kijken ze mij raar aan als ik het niet versta. Er is nergens logica. Niet in het verkeer, niet in de prijzen en totaal geen structuur! Ik weet dat ik de gene ben die zich moet aanpassen, maar het zou heel fijn zijn als iemand me iets zou vertellen en ik weet dat het ook echt waar is.
Voor nu probeer ik een beetje te acclimatiseren in Goa en blijf ik drie dagen in Panjim. Daarna ga ik een wat rustiger strand opzoeken hier in de buurt.

20-03-2010

Madam can I have your milk?

Na van het ene vliegtuig de andere in te zijn gerend in Londen zie ik mijn eerste India. Het stinkt al een beetje en de hoofdjes schudden heen en weer. Natuurlijk kan mijn stoel niet naar achter, neem ik een slaappil en kan ik niet slapen en ben vervolgens dus heel erg moe. Aangekomen op het vliegveld wacht ik een uur op de douane maar krijg ik wel gelijk mijn rugzak. Vijf mannen staan me op te wachten op mijn geld te wisselen, waarna ze me raar aankijken als ik met travellers cheques aan kom zetten. En dan naar buiten. Een super schoon vliegveld met een muur van hitte die op me af komt. Dez sauna heb ik nog steeds niet uit kunnen zetten met als gevolg dat ik hitteuitslag heb en elk kledingstuk al onder het zweet zit. Ik loop verder. Mijn karretje met bagage wordt uit mijn handen gerukt en met de zelfde kracht doe ik een poging dat terug te doen. Vervolgens begint die zelfde man te schreeuwen als ik hem geen geld geef voor het karretje wat ik eigenlijk zelf wilde duwen. Gelukkig rijdt de taxi verder. Precies op dit moment realiseer ik me dat ik toch beter een taxi met AC had kunnen nemen. Gelukkig zei de taxichauffeur dat het maar anderhalf uur zou duren. Twee en een half uur later zegt hij: Ma'am we have a problem, i don't think your hotel excists. Hij stapt uit de taxi met mijn boekje met alle adressen en belangrijke informatie die ik heb en loopt weg. Fijn, zit ik daar een een taxi met geen één persoon die me niet aanstaart, midden op een kruispunt. 10 minuten later komt hij terug en zegt dat hij het ergens anders gaat zoeken. Als we op een weg komen die plotseling stopt en alleen maar zand, ontlasting en slapende mensen bevat zegt hij dat ik daarin moet gaan en verder moet lopen. Tien mannen wijzen hefig naar één zelfde richting roepende 'Hotel Lawrence that way ma'am'. Dus ga ik maar die kant op. Drie hoog betekent in India blijkbaar vier hoog. Na een vermoeiende trap en over een rare man heen te hebben gestapt kom ik aan bij een klein deurtje. Ik zeg mijn naam en krijg een sleutel in mijn hand gedrukt. De kamer is eigenlijk heel erg god maar 'view on Prince of Wales Museum' is eigenlijk 'uitzicht op een vuilnisbelt met een klein lief poesje dat me smekend aan kijkt. Ik plof neer en val gelijk in slaap te moe en overweldigd om nu naar buiten te gaan.
Na een uurje rust pak ik toch maar mijn tas en zet mijn zonnebril op al een afscherming tussen mij en de buitenwereld. Op zoek naar water. Overal krijg ik telefoontjes, geroosterde pinda's, immense balonnen, sari's, lelijke horloges en ander troep aangeboden. Maar ik wil gewoon water. Bij een aftanserig tentje (wat nu eigenlijk al chique lijkt) koop ik twee flessen lauwwarm water.
Een beetje aftastend loop ik rond in de buurt en beginnen allemaal mensen tegen me te praten. 'My name is Raoul, I love Holland, good weed'. Volgens mij gaat het me niet lukken dat beeld van Nederland hier te veranderen, ach. Van Raoul mag ik niet deze kleren aan. Raoul zei dat hij wel klere voor me ging kopen. Raoul zei kom hierheen hier is mooie artgallery. Dus ik zei: Raoul ga weg. En Raoul zei: Sorry ma'am, I just want friendship, really really. Meet me later?? Ik zei: Bye Bye. En ben heel snel weg gelopen. Naja Raoul was dus nummer 5 van de 20 tot nu toe met: 'I just want frienship ma'am.' Ik ben snel een restaurantje in gedoken waar ik gelijk 2 maaltijden had besteld en veel te veel heb betaald. Stervend van de honger was ik toch bij elke hap bang dat ik een voedselvergiftiging naar binnen aan het werken was. Maar tot nu toch zit alles nog in m'n buik, dus dat zal wel en goed teken zijn.
Om 1900 uur ben ik naar bed gegaan en de volgende dag pas om half 12 wakker geworden. 's Nachts ook maar één keer wakker geworden, waarbij ik dacht even snel naar de wc te kunnen gaan. Bij terugkomt lag er doodleuk een kat op mijn bed.
De volgende ochtend wilde ik automatisch naar beneden lopen, een kopje koffie zetten, de krant pakken en cruesli met yoghurt eten. Maarja, dat kon niet echt. Ik ben naar buiten gelopen van Khala Gorda (zwart paard vertelde één of andere man me) naar Colaba. Daar over de straatmarkt gelopen waar er geen kraampje voorbij ging dat er iemand voor me sprong zodat ik iets ging kopen. Ik heb nu al gemerkt dat de mannen met de trommels het meest opdringerig zijn. Daarbij moet je gelijk NO schreeuwen. De andere kun je nog afwenken en doorlopen. Ondertussen worden de gebouwen steeds mooier en het aantal kinderen dat mij aanspreekt steeds kleiner. Ik kom aan bij het Taj Mahal Hotel waar de schreeuwerige Fendi en Moschino beelden op de zijkant staan. Een heel mooi gebouw maar mijn aandacht wordt al snel getrokken door het fantastische uitzicht. Een immense ocean met honderde kleine versierde bootjes in het water. Daarnaast een sort Arc de Triophe alleen dan een Indiase versie genaamd The Gateway of India. Deze eigenlijk touristische plek is helemaal bezaaid met Indiase mensen. Iedereen kijkt me lachend aan en ze beginnen ruzie te maken omnaast me te zitten. Vervolgens is er een stel met een kindje van 3, die dat kind mijn kant op duwen zodat hij me kan aanraken. Ik loop maar weg omdat ik me eigenlijk een beetj ongemakkelijk voel. Op dat moment begin ik door te krijgen dat er allemaal mensen foto's van me maken Stiekem gaan ze een meter van me vandaan staan en maken ze dan snel een foto terwijl ze met een peaceteken en een grote glimlach poseren.
Een kleine man komt naar me toe gelopen. Automatisch wenk ik hem af; niet weer iemand die wat wilt verkopen. De man houdt vol en staat erop dat ik een paar kleine witte balletes aan neem. Vervolgens knoopt hij een rood/geel touwtje om mijn pols en zet een klein rood streepje op mijn voorhoofd. Aan mijn schaapachtige gezicht hadden de omstaande mensen waarschijnlijk door dat ik niet wist wat er gebeurde. 'He is holy man, ma'am. You have been very very lucky. Eat! Eat!' Op dat moment kom ik er dus achter dat de witte balletjes snoepjes zijn en best wel lekker ook nog. Ik loop verder en ga zitten op een bankje. Blijkbaar ben ik een magneet voor 10-jarige jongetjes. Meestal is het een groepje van zes waarvan er één naar me toe loopt om iets te vragen (Where are you from ma'am?) en daarna lachend terug rent naar zijn vriendjes. Ach, voor mij is het ook alleen maar vermaak en leer ik misschien één klein beetje meer de mensen te kennen. Toch heb ik nog geen idee wat er in hun hoofd om gaat. Soms lachen ze heel hard als ze me zien of kijken ze schaapachtig naar me voor een paar minuten. Misschien wen ik er na een tijdje aan en valt het me niet eens meer op.
Inmiddels ben ik op mijn weg terug naar het hotel wanneer een vrouw me aanspreekt. De gebruikelijke how are you, where are you from, first time in india, what's your name vragen kamen allemaal voorbij wanneer ze plotseling zegt: I'm very poor please give me some of your milk. Ik denkende dat ze melkpoeder wilt, maarnee echt melk! Ze wilt mijn melk! Op de één of andere manier lijkt het me toch niet helemaal ideaal om mijn eigen melk af te gaan staan, dus loop ik maar snel weg.
Op dit moment zit ik in een klein cafétje waar 8 computer op 6m2 gepropt staan. Na een uur te hebben gezocht naar een plek met internet, werd ik door een klein overdekt steegje, riekend naar urine, begeleid naar een kleine deur. Hierbinnen voelt voor mij als een oase van rust aangezien er AC is. Morgen ga ik naar het noorden van Mumbai, Chowpatty Beach en meer richting Bollywood. Dan had ik als plan om maandag met de trein naar Punaji in Goa te gaan, maar die zat tot april vol geboekt. Nu heb ik een kaartje voor een overnite sleeperbus, maar ik hoop maar dat dat goed gaat. Tot zo ver de eerste 2 dagen. Helaas kan ik geen foto's uploaden, aangezien deze computer uit de 16e eeuw komt!