Madam can I have your milk?

Na van het ene vliegtuig de andere in te zijn gerend in Londen zie ik mijn eerste India. Het stinkt al een beetje en de hoofdjes schudden heen en weer. Natuurlijk kan mijn stoel niet naar achter, neem ik een slaappil en kan ik niet slapen en ben vervolgens dus heel erg moe. Aangekomen op het vliegveld wacht ik een uur op de douane maar krijg ik wel gelijk mijn rugzak. Vijf mannen staan me op te wachten op mijn geld te wisselen, waarna ze me raar aankijken als ik met travellers cheques aan kom zetten. En dan naar buiten. Een super schoon vliegveld met een muur van hitte die op me af komt. Dez sauna heb ik nog steeds niet uit kunnen zetten met als gevolg dat ik hitteuitslag heb en elk kledingstuk al onder het zweet zit. Ik loop verder. Mijn karretje met bagage wordt uit mijn handen gerukt en met de zelfde kracht doe ik een poging dat terug te doen. Vervolgens begint die zelfde man te schreeuwen als ik hem geen geld geef voor het karretje wat ik eigenlijk zelf wilde duwen. Gelukkig rijdt de taxi verder. Precies op dit moment realiseer ik me dat ik toch beter een taxi met AC had kunnen nemen. Gelukkig zei de taxichauffeur dat het maar anderhalf uur zou duren. Twee en een half uur later zegt hij: Ma'am we have a problem, i don't think your hotel excists. Hij stapt uit de taxi met mijn boekje met alle adressen en belangrijke informatie die ik heb en loopt weg. Fijn, zit ik daar een een taxi met geen één persoon die me niet aanstaart, midden op een kruispunt. 10 minuten later komt hij terug en zegt dat hij het ergens anders gaat zoeken. Als we op een weg komen die plotseling stopt en alleen maar zand, ontlasting en slapende mensen bevat zegt hij dat ik daarin moet gaan en verder moet lopen. Tien mannen wijzen hefig naar één zelfde richting roepende 'Hotel Lawrence that way ma'am'. Dus ga ik maar die kant op. Drie hoog betekent in India blijkbaar vier hoog. Na een vermoeiende trap en over een rare man heen te hebben gestapt kom ik aan bij een klein deurtje. Ik zeg mijn naam en krijg een sleutel in mijn hand gedrukt. De kamer is eigenlijk heel erg god maar 'view on Prince of Wales Museum' is eigenlijk 'uitzicht op een vuilnisbelt met een klein lief poesje dat me smekend aan kijkt. Ik plof neer en val gelijk in slaap te moe en overweldigd om nu naar buiten te gaan.
Na een uurje rust pak ik toch maar mijn tas en zet mijn zonnebril op al een afscherming tussen mij en de buitenwereld. Op zoek naar water. Overal krijg ik telefoontjes, geroosterde pinda's, immense balonnen, sari's, lelijke horloges en ander troep aangeboden. Maar ik wil gewoon water. Bij een aftanserig tentje (wat nu eigenlijk al chique lijkt) koop ik twee flessen lauwwarm water.
Een beetje aftastend loop ik rond in de buurt en beginnen allemaal mensen tegen me te praten. 'My name is Raoul, I love Holland, good weed'. Volgens mij gaat het me niet lukken dat beeld van Nederland hier te veranderen, ach. Van Raoul mag ik niet deze kleren aan. Raoul zei dat hij wel klere voor me ging kopen. Raoul zei kom hierheen hier is mooie artgallery. Dus ik zei: Raoul ga weg. En Raoul zei: Sorry ma'am, I just want friendship, really really. Meet me later?? Ik zei: Bye Bye. En ben heel snel weg gelopen. Naja Raoul was dus nummer 5 van de 20 tot nu toe met: 'I just want frienship ma'am.' Ik ben snel een restaurantje in gedoken waar ik gelijk 2 maaltijden had besteld en veel te veel heb betaald. Stervend van de honger was ik toch bij elke hap bang dat ik een voedselvergiftiging naar binnen aan het werken was. Maar tot nu toch zit alles nog in m'n buik, dus dat zal wel en goed teken zijn.
Om 1900 uur ben ik naar bed gegaan en de volgende dag pas om half 12 wakker geworden. 's Nachts ook maar één keer wakker geworden, waarbij ik dacht even snel naar de wc te kunnen gaan. Bij terugkomt lag er doodleuk een kat op mijn bed.
De volgende ochtend wilde ik automatisch naar beneden lopen, een kopje koffie zetten, de krant pakken en cruesli met yoghurt eten. Maarja, dat kon niet echt. Ik ben naar buiten gelopen van Khala Gorda (zwart paard vertelde één of andere man me) naar Colaba. Daar over de straatmarkt gelopen waar er geen kraampje voorbij ging dat er iemand voor me sprong zodat ik iets ging kopen. Ik heb nu al gemerkt dat de mannen met de trommels het meest opdringerig zijn. Daarbij moet je gelijk NO schreeuwen. De andere kun je nog afwenken en doorlopen. Ondertussen worden de gebouwen steeds mooier en het aantal kinderen dat mij aanspreekt steeds kleiner. Ik kom aan bij het Taj Mahal Hotel waar de schreeuwerige Fendi en Moschino beelden op de zijkant staan. Een heel mooi gebouw maar mijn aandacht wordt al snel getrokken door het fantastische uitzicht. Een immense ocean met honderde kleine versierde bootjes in het water. Daarnaast een sort Arc de Triophe alleen dan een Indiase versie genaamd The Gateway of India. Deze eigenlijk touristische plek is helemaal bezaaid met Indiase mensen. Iedereen kijkt me lachend aan en ze beginnen ruzie te maken omnaast me te zitten. Vervolgens is er een stel met een kindje van 3, die dat kind mijn kant op duwen zodat hij me kan aanraken. Ik loop maar weg omdat ik me eigenlijk een beetj ongemakkelijk voel. Op dat moment begin ik door te krijgen dat er allemaal mensen foto's van me maken Stiekem gaan ze een meter van me vandaan staan en maken ze dan snel een foto terwijl ze met een peaceteken en een grote glimlach poseren.
Een kleine man komt naar me toe gelopen. Automatisch wenk ik hem af; niet weer iemand die wat wilt verkopen. De man houdt vol en staat erop dat ik een paar kleine witte balletes aan neem. Vervolgens knoopt hij een rood/geel touwtje om mijn pols en zet een klein rood streepje op mijn voorhoofd. Aan mijn schaapachtige gezicht hadden de omstaande mensen waarschijnlijk door dat ik niet wist wat er gebeurde. 'He is holy man, ma'am. You have been very very lucky. Eat! Eat!' Op dat moment kom ik er dus achter dat de witte balletjes snoepjes zijn en best wel lekker ook nog. Ik loop verder en ga zitten op een bankje. Blijkbaar ben ik een magneet voor 10-jarige jongetjes. Meestal is het een groepje van zes waarvan er één naar me toe loopt om iets te vragen (Where are you from ma'am?) en daarna lachend terug rent naar zijn vriendjes. Ach, voor mij is het ook alleen maar vermaak en leer ik misschien één klein beetje meer de mensen te kennen. Toch heb ik nog geen idee wat er in hun hoofd om gaat. Soms lachen ze heel hard als ze me zien of kijken ze schaapachtig naar me voor een paar minuten. Misschien wen ik er na een tijdje aan en valt het me niet eens meer op.
Inmiddels ben ik op mijn weg terug naar het hotel wanneer een vrouw me aanspreekt. De gebruikelijke how are you, where are you from, first time in india, what's your name vragen kamen allemaal voorbij wanneer ze plotseling zegt: I'm very poor please give me some of your milk. Ik denkende dat ze melkpoeder wilt, maarnee echt melk! Ze wilt mijn melk! Op de één of andere manier lijkt het me toch niet helemaal ideaal om mijn eigen melk af te gaan staan, dus loop ik maar snel weg.
Op dit moment zit ik in een klein cafétje waar 8 computer op 6m2 gepropt staan. Na een uur te hebben gezocht naar een plek met internet, werd ik door een klein overdekt steegje, riekend naar urine, begeleid naar een kleine deur. Hierbinnen voelt voor mij als een oase van rust aangezien er AC is. Morgen ga ik naar het noorden van Mumbai, Chowpatty Beach en meer richting Bollywood. Dan had ik als plan om maandag met de trein naar Punaji in Goa te gaan, maar die zat tot april vol geboekt. Nu heb ik een kaartje voor een overnite sleeperbus, maar ik hoop maar dat dat goed gaat. Tot zo ver de eerste 2 dagen. Helaas kan ik geen foto's uploaden, aangezien deze computer uit de 16e eeuw komt!