Milkwoman and chicken

's Ochtends vroeg vertrek ik uit het pittoreske Portugese Park Lane Lodge. Ik pak de local bus naar Anjuna. Aangezien ik moet overstappen duurt dit nog best een tijdje. In de bussen heb ik helaas nog geen geitenkoppen gezien, alleen rare soorten groente in hele grote zakken. Door de drukte moet ik mijn rugzak naast de buschauffeur leggen. Ik blijf er stijf naast staan en zelfs op de momenten het wat rustiger is in de bus, weiger ik stoelen vanwege de angst voor een verdwenen rugzak. Bij de volgende bus is het nog drukker en staat er een kleine Indiase vrouw naast me die tot mijn navel komt. Ze is driftig om zich heen aan het kijken, opzoek naar een plek waar ze zich kan vasthouden, als mij vervolgens bij mijn middel grijpt. Mij strak omarmend om mijn middel kijkt ze omhoog en lacht. Aan de ene kant vind ik het heel lief, maar nu moet ik nog meer opletten of niet mijn portemonnee wordt gejat. Een paar haltes voor mijn halte stopt dus bus uit het niets en is het stil. De buschauffeur begint te schreeuwen en samen met de conducteur begint hij alle traanplaten los te trekken. 'Anjuna only 5 min walk!' Dus naja dan ga ik maar lopen. Nu al met de gedachte in mijn hoofd dat 5 minuten hier een half uur is. Wat ook zo was. Uitgeput loop ik bij het eerste de beste hotel naar binnen en ga gelijk akkoord. Iets wat je dus nooit moet doen! Ik had de kamer wel gezien, maar vluchtig. Als ik naar boven loop langs de trap vol spinnenrag, spinnenlijken en spinnen, voel ik me toch niet helemaal op m'n gemak. Ik mag een kamer kiezen en neem die met het schoonst uitziende bed. Wat dus wel betekent dat de kamer heel smerig was. Binnen dertig seconde nadat ik mijn rugzak op de grond heb gezet, wordt deze aangevallen door een groep mieren. Dus ik naar de andere kamer, want daar zag ik in eerste instantie niet zo veel levende spinnen. Nu weet ik wat je voor Rs.200 krijgt. Ik hang snel mijn klamboe op en leg daar al mijn spullen onder zodat NIETS in aanraking komt met een ander levende organisme naast mijzelf. Aangezien ik wil ontvluchtig aan de gedachte dat ik hier mijn nacht moet spenderen, haast ik me snel naar buiten richting het strand. Dit is ook niet 5 minuten lopen, maar een half uur! Onderweg loop ik langs tientallen kraampjes. Bij elke kraam komt een vrouw naar me toe vragend wat mijn naam is, waar ik vandaan kom, of ik broers of zussen heb, of ik getrouwd ben, of ik naar hun doosje sieraden wil kijken en of ik in hun winkel kom kijken. De eerste keer is het leuk, maar dit is de hele middag door gegaan en zelfs op de momenten dat ik op het strand lag. Na een paar uur schreeuwden de vrouwen naar elkaar dat ze niet naar mij toe moesten gaan. 'She bad customerrr!' Naja ok, dan ben ik maar een bad customerrrrr. Er is 1 Indiaas meisje dat wel aardig is. Ze komt naast me zitten en heet Tina. Ze blijft gezellig een uur met me kletsen en verteld met dat ik niet moet luisteren naar de andere vrouwen. 'I don't like pushing people,' zegt ze vrolijk. Wat mij eigenlijk als iets hemels in de oren klinkt. Tina vertelt me dat ze 15 is en zal worden uitgehuwelijkt. Ze heeft drie broers die allemaal studeren en zij heeft nooit een voet binnen gezet in een school.
Op het heetste punt van de dag waag ik me toch een duik in het verkoelende water. Maar verkoelend is het niet. Het half lauwe water stort zich als een lawine op het korrelige zand. Vermaak zijn de hoge golven zeker, maar rode vlag zal er vast niet voor niets hangen. Ik loop rustig naar mijn bedje terug, waar ik niet kan gaan liggen omdat er koeien voor staan. De achtelijke Engelse meisjes naast mij zijn ze constant watermeloen aan het geven. Dit met als gevolg dat alle koeien van heel Goa nu naar ze toe zijn gekomen en om ons heen poepen en de weg naar mijn rust versperren.
Na een hele middag in de schaduw liggen van mijn parasol en me te hebben ingesmeerd met factor 50, ben ik verbrand als een kreeft. Nu zullen de vrouwen me in ieder geval geen milkwoman of chicken meer noemen. Ik kom erachter dat de relaxte hippiestrandtenten ook kamers verhuren. Na rond te vragen boek ik voor de volgende avond een klein bamboehutje voor Rs.500. Voor het eerst heb ik zelfs mijn eigen douche en ik zit 10 meter verwijdert van het strand. Wel een beetje jammer dat je al het dubbele betaald voor een fles water. Teruglopend naar het strand zie ik sinds een week voor het eerst een Nederlander. Een jongen die uit Groningen komt en samen reist met een Duitser. Ik schuif aan en heb de rest van de avond met hun bij de strandtent gezeten. Later op de avond was er lifemuziek wat bestond uit twee hippies die stoned op een bedje zaten met twee gitaren en covers speelden van The Beatles. Overal hingen grote doeken, bloemetjes, 'mooie' schilderijen en het stikte van de gezonde honden en een paar babypoesjes. Ik denk dat ze deze twee kleine katjes van zes weken oud maar Sara en Julia moeten noemen.
Rond elf uur is het voor hier toch best laat en moet ik een weg terug zien te vinden door het onverlichte, zanderige Anjuna. De twee jongens zijn zo gastvrij om met me mee te lopen, alleen struikelen we constant over de koeienstront. Bij aankomst bij het hotel plof ik op het vieze, harde, bobbelige bed neer. Ik ben blij dat ik precies de goede hoeveelheid Indiase wijn en King Fisher op heb om gelijk in slaap te vallen, maar nog niet zoveel om er een kater van te hebben.
Vanochtend werd ik wakker met slechts een stuk of vijf reuzenmieren over mijn muur, dus dat viel alles mee. Ik ben heel snel weg gegaan en de eigenaren keken me raar aan. Ik probeerde met mijn grote hoeveelheid spullen een taxi te zoeken, om te voorkomen dat ik 2 KM in de hitte zou moeten lopen. Aangezien hier alleen maar motortaxi's zijn, ga ik achterop bij een man. De motor moet dus hem, mij, een grote tas en mijn kleine tas dragen. Dit alles verbaast de man niets. Ik was erg blij met de grote hoeveelheid bochten, omdat je hier waarschijnlijk geen maximum snelheid hebt. Bij aankomst heb ik me ingecheckt in mijn nieuwe paradijsje, wat toch ook weer vol zit met spinnen. Tot nu toe zijn ze niet groter dan mijn wijsvinger, middelvinger en ringvinger bij elkaar en daar ben ik heel blij om. Volgens mij kan het namelijk nog veel erger.
Vandaag ga ik ECHT alleen in de schaduw liggen of onder een UV-dichte deken (als dat bestaat). Verder verbranden is hier gewoon echt geen optie.