40 Graden, dode ratten en immodium

Ok ik ben dus niet meer naar Chowpatty gegaan. Mijn laatste volle dag in Mumbai ging ik me toch afvragen waar alle koeien, apen, kamelen, olifanten en andere tropische dieren zijn die je niet op het platteland vindt. Dus bij de zoveelste man die vraagt waar ik vandaan kom, hoe ik heet, of ik met hem wil eten en of hij kleren voor me zal kopen, vraag ik hem waar er olifanten zijn. 'Ma'am you crazy, on Elephanta Island of courrrrsseee'. Ik had vluchtig wel iets gelezen over een klein eilandje vlak bij Mumbai, dus dacht laat ik daar maar heen gaan. Na voor de zoveelste keer 15 uur per nacht te hebben geslapen, kom ik om 12 uur pas aan bij the Gateway of India, waar de boot vertrekt. Op de boot word ik omringd door studenten van the University of India die doen alsof ze mijn nieuwe BFF's zijn. Toch zijn dit de eerste Indiase mensen waarbij ik een beetje het gevoel krijg dat ik ze kan vertrouwen. Voor het eerst lijkt het alsof ze mijn geld niet hoefen en het gewoon gezellig vinden. Bij aankomst is het inmiddels 36 graden en kom ik erachter dat ik helemaal naar het puntje van de berg moet lopen. Dit wordt wel beloond met het zien van de eerste apen en kamelen. maar ondertussen nog steeds geen olifanten. Eenmaal boven aangekomen koop ik mijn kaartje voor de 'Elephanta Caves'. Ok, dus de olifanten zullen we in een soort grotten zitten. Ik loop over de top van de heuvel, waar overal mensen op de grond zitten te eten en slapen. Verderop zit een groepje jongens wat apen te pesten door ze te duwen en chips naar ze te gooien. Deze rust van de aapjes wordt echter verstoord als de honden aankomen; het is wel duidelijk wie er de baas is. Bij de grotten aangekomen zie ik grote in de muur gehakte beelden van Shiva en andere goden. Er zijn kleine tempeltjes waar bloemetjes worden neergelegd voor de goden en mensen zitten te bidden. Ik, toch wel nieuwsgierig naar de olifanten, ga eens rondvragen. De eerste de beste man die er een beetje 'Engelssprekend' uit ziet, vraag ik waar de olifanten zijn. Vervolgens begint hij heel hard te lachen, haalt hij al zijn vrienden erbij om deze lol te delen en lachen ze nog meer. Ik krijg verder geen reactie en maak hieruit op dat er dus geen olifanten zijn.
De volgende ochtend word ik wakker met stekende buikpijn. Ik ren naar de wc. Het enige waar ik op dit moment aan kan denken is het feit dat ik een uur later mijn hotelkamer uit moet en 5 uur later in een bus moet zitten die 15 uur duurt. Hoppa, de eerste immodium erin. bij het afrekenen zie ik dat ik Rs.900 meer moet betalen dan afgesproken. Kalm probeer ik de man erop te attenderen dat ik hem drie keer heb gevraagd of het Rs.200 per avond was. Elke keer heeft hij ja gezegd. Hij begint te schreeuwen, waarschijnlijk in paniek dat hij zijn geld niet krijgt. 'You heard wrong, this is your falt!' En daar moet ik het dan maar mee doen. Voor 5 minuten probeer ik er nog tegen in te gaan, maar veel zin heeft het niet. Het enige wat ik daarvoor terug krijg is een klein, oud, Indiaas mannetje met rottende tanden die spugend en schreeuwend in mijn gezicht staat te brullen. Na deze fout ben ik er wel achter gekomen dat ze altijd ja zeggen. Is de kamer Rs.200? Ja, en dan is dat niet zo. Verkoopt u water? Ja, dan zijn ze plotseling verdwenen. En ga zo maar door. Ik denk dan, zeg gewoon nee. Maar nu heb ik wel geleerd dat ik open vragen moet stellen.
Half misselijk moet ik nu nog 4 uur wachten tot ik naar de bus kan gaan. Ik ontmoet een Franse jongen en ga daar even wat mee eten. Maar dankzij de fijne buikpijn, krijg ik bijna geen hap door me keel.
Om half 5 kom ik aan bij mijn bus en begeleid een klein mannetje. Ik zit vast. Het gangpad tussen de kleine bedjes in de bus is zo smal dat iedereen boven de 80 kilo of met een immense rugzak (ik dus) er niet tussen past. Heel fijn attendeert de man mij erop dat ik in de achterste sleeper moet zijn. Hij helpt me met mijn tas, maar wilt daar natuurlijk meer geld voor. In de bus val ik vrijwel gelijk in slaap. Bij de laatste blik die ik om Mumbai werp zie ik 3 jongetjes staan in een sloppenwijk die gebaren dat ik mijn t-shirt omhoog moet doen. Ik ga maar slapen, dat is echt het beste wat ik nu kan doen. Een paar uur later word ik wakker met het geschreeuw van 'toilet toilet' en veeg ik de zwarte smog van mijn gezicht. Na snel naar een met ontlasting besmeerde wc te zijn geweest, duik ik snel weer mijn bed in. Gelukkig heb ik de hele reis kunnen slapen, wat betekent dat ik om half 7 met een redelijk humeur wakker word. Ik kijk vanuit mijn sleeper omhoog door het raampje en zie de palmbomen over de bus heen reiken. Ik voel een zacht briesje langs mijn gezicht gaan en voor het eerst heb ik het een beetje koud. Dat gevoel van kippenvel is fantastisch en lijkt jaren geleden.
Aangekomen in Panjim kom ik erachter dat de scooters hier als taxi fungeren. Nou mooi niet voor mij! Een rickshaw is nog comfortabel hiermee vergeleken. Een korte rit naar wat op het eerste gezicht een idyllisch oud Portugees hotel lijkt. Ik word ontvangen door zwaar Christelijke mensen met over kruisen op de muur. Ook is er een niet-schruft hond. Ze laten me de badkamer zien (buiten) aan een klein paadje vol met tropische planten. De trap naar mijn kamer is door hun woonkamer heen. Boven aangekomen ziet het er goed uit en ga ik akkoord. De vrouw draagt met op eerst te gaan douchen en daarna te ontbijten in het dorp. Stink ik nu al zo erg? In mijn kamer plof ik op bed neer en zie ik een salamander weg schieten bij mijn raam. Groten mieren komen door een klein kiertje mijn kamer binnen, maar zijn te snel om ze dood te slaan. Voor de ramen zitten gelukkig tralies want plotseling loopt er een aapje langs. Nu maar hopen dat hij niet een trucje heeft om binnen te komen. Ik ga nog even rondlopen in het dorpje en struikel bijna over een ontbindende rat en een vrouw die in de goot borstvoeding aan het geven is. Gelukkig zijn de mensen hier niet zo opdringerig als in Mumbai, maar alsnog snap ik ze niet. En zij mij al helemaal niet! Ze denken Engels te kunnen spreken, wat klinkt als Hindi en vervolgens kijken ze mij raar aan als ik het niet versta. Er is nergens logica. Niet in het verkeer, niet in de prijzen en totaal geen structuur! Ik weet dat ik de gene ben die zich moet aanpassen, maar het zou heel fijn zijn als iemand me iets zou vertellen en ik weet dat het ook echt waar is.
Voor nu probeer ik een beetje te acclimatiseren in Goa en blijf ik drie dagen in Panjim. Daarna ga ik een wat rustiger strand opzoeken hier in de buurt.